حکم خودستایی (قرآن)تعریف و تمجید و بازگویی نکات مثبت خود، خودستایی است، عملی قبیح است که از نتایج عجب است. خودستایی و خود را برگزیده و ممتاز دانستن، مورد نکوهش قرآن است. ۱ - حکم خودستاییخودستایی، حرام و ناپسند است. «الم تر الی الذین یزکون انفسهم بل الله یزکی من یشاء ولا یظلمون فتیلا• انظر کیف یفترون علی الله الکذب وکفی به اثمـا مبینـا؛ . آیا ندیدی کسانی را که خودستایی می‌کنند؟! (این خود ستاییها، بی‌ارزش است؛) بلکه خدا هر کس را بخواهد، ستایش می‌کند؛ و کمترین ستمی به آنها نخواهد شد• ببین چگونه بر خدا دروغ می‌بندند! و همین گناه آشکار، (برای مجازات آنان) کافی است». در اين آيه اشاره به يكى از صفات نكوهيده شده كه گريبانگير بسيارى از افراد و ملتها مى‌شود و آن خودستايى و خويشتن را پاك نشان دادن و فضيلت براى خود ساختن است. «.. فلا تزکوا انفسکم هو اعلم بمن اتقی؛ ببین چگونه بر خدا دروغ می‌بندند! و همین گناه آشکار، (برای مجازات آنان) کافی است». ۲ - خودستایی جایزخودستایی برای غرض صحیح جایز است. «قال اجعلنی علی خزائن الارض انی حفیظ علیم؛ (یوسف) گفت: «مرا سرپرست خزائن سرزمین (مصر) قرار ده، که نگهدارنده و آگاهم». (از این آیه استفاده می‌شود که برای غرض صحیح می‌توان از خود ستایش کرد. ) ۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «حکم خودستایی» |